| وقتی در جستجوی خودت باشی ، خداوند را در کنارت احساس می کنی |
- نویسنده:ziba
- تاریخ:برچسب:تکواندو,ورزش رزمی تکواندو ,,
- عنوان موضوع: <-CategoryName->
درباره تاریخچه ورزش رزمی تکواندو آنچه از نقوش آرمگاه های سلسله ( کورگوریو ) که زمانی برکرهو منچوری تسلط داشته بر می آید نوعی ورزش رزمی در آن زمان تمرین می شده است در سلسله شیلا که همزمان با کورگوریو بر قسمتی از کره حکومت می کرده نیز هنری رزمیبه نام سویاک تمرین می شده و حتی گروهی از شاهزادگان سازمانی به نام هوا رانگ تشکیل داده بودند و وظیفه ایشان حراست از حدود کشور بوده است . سویاک یکی از تعلیمات ایشان بود . در معبد سوکورام در شهر کیونگ جو تندیسهای دو راهب بودایی در حال اجرای تکنیک پیشرفته تکواندو ( کومگانگ ماکی وجود دارد که سند محکمی بر وجود هنرهای رزمی در آن زمان است . مدارک تاریخی فراوانی از این گونه در نقاط مخلف کره وجود دارد و هنرهای رزمی مختلفی تحت نامهای سوبیک تا کوان بک ، تاگ یوک و خوصا بی گاک سول که هنر مبارزه با پا ها بوده موجود است . سلسه کوریو که در سال ۹۱۸ میلادی تاسیس شد موفق به اتحاد کره گردید و زمان را جهت رشد هنرهای رزمی مناسب ساخت در این زمان هنر رزمی سوباکی بوجود آمد البته در این دورانه نرهای رزمی بیشتر در اختیار طبقات بالا قرار داشت پس از انقراض سلسله کوریو سلسله یی بهروی کار آمد در این زمان هنرهای رزمی کاملا فراگیر شده بود تا جاییکه برای تصدی امور دولتی داوطلبین میبایست حداقل سه نفر را در مبارزه شکست دهد در این دوره شخصی بنام یی دوک مو ازطرف سلطان وقت مامور تالیف کتابی در زمینه آموزش هنرهای رزمی آن زمان شد کتاب مذکور کهمویه دو بو تونگ جی نام داشت به عنوان یک سند تاریخی و ملی حفظ و نگهداری میشود طبق یکسند تاریخی در زمان حمله ژاپن به کره ۷۰۰ تن از رزمی کاران کره با دست خالی در مقابل مهاجمین مقاومت کردند .
پس از جنگ جهانی دوم در سال ۱۹۵۵ انجمن بنام ت سو دو مرکب از اساتید تکواندو وتاریخ دانان مامور احیای هنرهای رزمی شدند و با پیشنهاد استاد چوی هونگ هی نام تکواندو بر هنررزمی کره اطلاق شد. ده سال بعد از اتحاد کره انحمن تکواندو کره بوجود آمد وسال بعد(۱۹۶۶) فدراسیون بین المللی تکواندو به ریاست استاد ژنرال چوی هونگ هی به وجود آمد. فدراسیون بین المللی تکواندو با اعزام اساتید مجرب و تیمهای نمایش به کشورهای مختلف بذر تکواندو را در سراسر جهان کاشت در سال ۱۹۷۳ پس از انتقال فدراسیون بین المللی تکواندو به تورنتو کانادا اساتید مقیم کره اقدام به تاسیس فدراسیون جهانی تکواندو و بریاست دکتر اون یونگ کیم نمودند.درسال ۱۹۷۳ گوکی وان مرکز تکواندو جهان بر فراز تپه ای در سئول پایتخت کرهجنوبی بنا شد و رهبر فنی تکواندو کاران جهان را برعهده گرفت. ازآنجا که احساس میشد اختلافات سبکی باعث رکود تکواندو گردد ، لذا در سال ۱۹۷۷ سبکهای نه گانه تکواندو متحد گردید، نام پوم سه بر آن نهاده شد . در اثر کوششهای مجدانه دکتراون یونگ کیم تکواندو در سال ۱۹۸۰ در خلال المپیک مسکو بعنوان یک ورزش المپیکی شناخته شد و طبق مقررات المپیک بایستی طی دو دوره بعنوان ورزش نمایشی در مسابقات جهانی المپیک شرکت نمایند . در المپیک ۱۹۸۸ سئول برای اولین بار و در المپیک ۱۹۹۲ بارسلونا برای دومین بار درالمپیک شرکت نمود. درحال حاضر فدراسیون جهانی تکواندو رهبری تکواندوکاران را دربیش از ۱۵۰ کشور بر عهده داردو دکتر اون یونگ کیم ریاست سازمان فدراسیونهای بین المللی ورزشهارا برعهده داشته هم دوش آقای سامارانش در امر گسترش ورزش گام برمی دارد . معنی پوم سه: پوم سه از دو کلمه پوم به معنی نتیجه و سه به معنی عمل تشکلیل شدهاست .انسان درهر زمان نتیجه اعمال خود را می بیند و این اعمال و رفتار انسان است که سرنوشت و آینده اورا مشخص میکند. بنابر این باید در اعمال و رفتار خود دقت داشت تاآینده ای روشن و مطمئن ساخت . تکواندو و هدف اگر به دنبال لغتی جهت تعریف هنر رزمی تکواندو بگردیم چیزی جز کانون یا مرکز نمییابیم ، چرا که تکواندو مانند یک عدسی انسان را به مرکز هدایت میکند . تکواندو معنی و مفهوم انسان بودن را روشن و ضعفهای او را تقویت و روانش را توانا و منزه میسازد . انتخاب هدف چیزی است که باید توسط هر تکواندو کاری انجام گیرد. اگر هدفی نباشد ،تکواندو کار نیرویش را در سطح وسیعی و بین فاکتورها ی گوناگونی پخش میکند ، بدوناینکه به نقطه با ارزشی در هر یک دست یابد . هدف نیروی فرد را متمرکز مینماید . هرتکواندو کاری میداند که بایستی تمام حواس و توان خود را در یک هدف و آنهم در یک نقطه کوچک متمرکز کند . بنابر این باید در همه امور کوشش خود را متمرکز نماید . یک ضرب المثل کره ای میگوید هر کس بیش از آنچه در دست دارد ، توانایی دارد. این ضرب المثل هیچ جا به اندازه تکواندو مصداق ندارد . مبتدیان هدف های گوناگونی دارند که غالبآ دفاع از خود و تناسب اندام میباشد . اگر چه این اهداف خوب است ولی شاگردانباید بدانند که به سادگی بدست نمی آیند . بچه ای که بدنیا می آید نمیتواند راه برود وقتی راه رفتن را آموخت دویدن را یاد میگیرد و پس از آن روی راه رفتن و دویدن تمرکز ی ندارد بلکه به آموختن مهارتهای دیگری می پردازد . مبتدیانی که هدفشان دریافت کمربند سبز است ، با زنده اند مگر این که بدانند هدفی موقتی است و باید قبل از رسیدن به آن رها گردد. کسب کمربند مشکی هدف بسیاری از مبتدیان است . با اینکه کمربند مشکی ارزش والایی دارد ولی نمیتواند هدف واقعی باشد . بسیاری از شاگردان اجازه میدهند تا بی صبری بر ایشان چیره گردد . برخی نیز توقع دارند در مقابل آنچه انجام میدهند بی درنگ پاداش بگیرند اینگونه شاگردان باید بر تنبلی خود چیره شوند و از لحاظ روحی و روانی خود را منظم نمیابند ودرک کنند که تکامل نیازمند زمان است . ارزش هدفی را که فقط با جمع کردن انگشتان دستبه دست آورده اید با هدفی که در اثر کاری که تمام عمر به آن مشغول بوده اید مقایسه کنید . هدف کمربند مشکی تنها دست یابی به قدرت و توان فوق العاده فیزیکی نیست مبتدیان باید کمربند مشکی را هدف خود قرار دهند ولی بایستی بدانند که کمربد مشکی فقط یک نقطه شروع دیگر است . دارنده کمربند مشکی موجودی عجیب و خارق العاده نیست بلکه فقط انسانی است که تلاش و نیروی خود را در یک نقطه متمرکز کرده و سعی دارد تابیش از آنچه در دست دارد بدست آورد و هدفش تکامل فیزیکی ، فکری و روانی میبااشد . آن عده از شاگردان که مایلند به روح تکواندو دست یابند بایستی چندین سال از عمرخویش را صرف تمرینات نمایند و آزمایشات متعددی را با موفقیت پشت سر گذارند . آنگاه، زمانی که این آزمایشات به پایان رسید ، استاد دریچه پرواز هنرمند را به سوی حداعلا ی تکواندو باز خواهد نمود
اصول اساسی تمرین
۱-اصل اختصاصی بودن تمرین تمرین برای هر رشته ورزشی باید ویژه همان رشته باشد. همچنین روش تمرین ورزشکاران باید اختصاصی باشد یعنی اینکه برنامه های بدنسازی آنان باید شبیه به مهارتهای ورزش خودشان باشد . از ورزشکاران رشته تکواندوباید خواست که حرکات مورد نیاز رشته ورزشی خود را بطور مشابه تقلید کنند . بنابراین هم سرعت و هم الگوی حرکتی تقلید شده است ۲-اصل اضافه بار فزاینده تمرینات باید به گونه ای طراحی شوند که عضلات و سیستمهای انرژی بدن با شدت تمرینی و مقاومتهایی بیش از آنچه که در شرایط عادی با آنها روبرو است مواجه شوند. با افزایش سازگاری بدن با این گونه تمرینات ، مقدار مقاومت و شدت از طریق دستکاری زمان و جلسات و بار باید افزوده شود و هر چند جلسه یک بار این افزایش تکرار یابد . ۳- اصل تفاوت های فردی هر ورزشکاری منحصر به فرد است و لذا همه ورزشکاران در برابر یک تمرین مشابه واکنشهای مشابهی از خود بروز نمی دهند . در برابر یک تمرین برخی زودتر به آمادگی می رسند برخی دیرتر و برخی نیز اصلاً به فایده ای از آن تمرین دست پیدا نمی کنند. بنابراین مربیان باید برای هر ورزشکاری برنامه بدنسازی خاص طراحی کنند . برنامه ای که به توسعه توانایی های آن ورزشکار کمک نماید . ۴- اصل برگشت پذیری مربیان باید بدانند که بسیاری از فواید بدست آمده از تمرین ، وقتی مدتی تمرین کنار گذاشته می شود ، از دست می روند . آنها باید برنامه ای طراحی کنند که سطح آمادگی ورزشکار را در طول فصل حفظ کرده و اینگونه نباشد که مثلاً یک ماه فشار زیادی بر ورزشکاران اعمال کند و یک ماه دیگر آنها را به حال خود واگذارد . به همین منظور برنامه های تمرینی ویژه فصل قبل از مسابقه ، فصل مسابقه و فصل استراحتی طراحی می شوند . ۵- اصل در نظر گرفتن سن ورزشکاران شیوه های تمرینی مربیان باید برای گروههای سنی مختلف متفاوت باشد. اصولاً ورزشکاران کم سن و سال مثل افراد ۱۰ الی۱۶ سال ، ورزشکاران نوجوان و درحال بلوغ مثل افراد ۱۱ الی ۱۴سال ، ورزشکاران اواخر نوجوانی مثل افراد ۱۵ الی ۱۹ سال و ورزشکاران بزرگسال داریم . قاعده علمی بر این است که برای افراد قبل از بلوغ و اوایل دوره بلوغ هرگز تمرینات بدنسازی شدید ندهیم بلکه بهتر است آنها ورزشها را به شکل مهارتی آن فراگیرند و به تمرین بپردازند . همینطور تمرینات سرعتی ، تمرینات با وزنه های سنگین تر از RM 15 (یعنی نتواند بیش از ۱۵ بار حرکت را تکرار کند) و تمرینات پلایومتریک (تمرینات انفجاری) کاملاً برای افراد قبل از بلوغ ممنوع است و ضمن اینکه این تمرینات هیچ آمادگی جسمانی قابل ملاحظه ای برای ورزشکاران کم سن و سال به ارمغان نمی آورد (اطلاعات از شارکی، Brain J sharky ). آماده سازی جسمانی تکواندوکاران بطور کلی آمادگی جسمانی هر تکواندوکاری مشتمل بر دو نوع آمادگی است : آمادگی عضلانی آمادگی انرژی در آمادگی عضلانی با استفاده از چندین روش استاندارد متغیرهای آمادگی عضلانی از قبیل قدرت عضلانی ، استقامت عضلانی ، انعطاف پذیری ، چابکی ، سرعت ، توان عضلانی ، تعادل و هماهنگی توسعه داده می شود آماده سازی عضلانی مولفه های عضلانی که باید به ترتیب در برنامه آماده سازی عضلانی توسعه یابندعبارتند از : انعطاف پذیری عضلانی ، استقامت عضلانی ، هماهنگی عضلانی ، تعادل ، توان عضلانی ، سرعت عضلانی ، چابکی . روش های استاندارد برای توسعه آمادگی عضلانی تمرینات کششی تمرینات مقاومتی :تمرین با وزن بدن و تمرین با وزنه تمرینات PNF تمرینات پلایومتریک الف) تمرینات کششی این دسته تمرینات برای افزایش انعطاف پذیری در دامنه حرکتی ماهیچه در مفصل کاربرد دارند . انعطاف پذیری عضلانی بخش بسیار مهمی از آماده سازی عضلانی است واهمیت آن به حدی است که بسیاری از فیزیولویست های ورزشی معتقد هستند اگر این تمرینات قبل از برنامه های اصلی مورد استفاده قرار نگیرند بهتر است جلسه تمرین نیز تعطیل شود. تمرینات کششی در یک جلسه تمرین باید به صورت زیر به کار گرفته شوند : ۱- قبل از تمرین اصلی یعنی در مرحله گرم کردن برای افزایش جریان خون در ماهیچه مورد نظر ، افزایش هماهنگی عصب ، عضله و تحریک گیرنده های عمقی در عضلات و مفصل و پیش گیری از آسیب های حاد . ۲- هنگام تمرین اصلی برای افزایش هماهنگی عصب و عضله و برای پیش گیری از آسیب مزمن . ۳- بعد از تمرین اصلی یعنی در مرحله سردکردن برای بازگشت سریعتربه حالت اولیه ، دفع اسید لاکتیک و باز توزیع جریان خون . اصول اساسی تمرینات کششی ۱- یک ماهیچه را می توان چندین بار تحت کشش قرارداد حتی اگر این کشش ها پشت سر هم باشد اینکه ما مثلا یک ماهیچه را یک بار تحت کشش قرار دهیم و به سراغ ماهیچه دیگر برویم وبعد از آن مجدداً عضله اول را بکشیم توصیه نمی شود. بسیاری از قهرمانان تراز اول دنیا قبل ازتمرین یا مسابقه برخی از ماهیچه های اصلی را ۱ تا ۱۰ بار تحت کشش قرار می دهند . ۲- بهتر است فقط عضلات اصلی درگیر دراجراء فنون و مهارتهای تکواندو تحت کشش قرار گیرند و باید از اعمال تمرینات کششی برای ماهیچه هایی که در ورزش تکواندو کاربرد کمتری دارند صرف نظر نمود . این عمل باعث صرفه جویی در مصرف انرژی و زمان می شود چرا که خود تمرینات کششی علی رغم مفید بودنشان ، تمرینات پرهزینه ای هم هستند . ۳- بهتر است ابتدا ماهیچه های بزرگ تر تحت کشش قرار گیرند و بعد ماهیچه های کوچکتر. یعنی ابتدا باید ماهیچه های پا ، بعد تنه ، بعد کمربند شانه ای و در آخر عضلات دستها تحت کشش قرار گیرند . این عمل علی رغم اثر مفید گرم کردن ، دارای اثر عصبی وروانی نیز می باشد و ورزشکاران به احساس بهتری نیز دست خواهند یافت . ۴- ماهیچه ها را باید تا لحظه احساس کشش کشید و موضوع استانه درد قابل قبول نمی باشد زیرا دریافت لحظه استانه درد مستلزم احساس درد توسط ورزشکار است . تحقیقات ثابت کرده اند که این احساسهای درد که به میکروتروما یا آسیب جزئی معروف هستند باهم جمع می شوند و به یک ماکروتروما یا آسیب بزرگ تبدیل خواهند شد . این آسیب بزرگ ممکن است آسیب مزمن باشد ۵- بهتر است مدت زمان هر کشش بین ۶ ثانیه تا ۳۰ ثانیه باشد . یعنی حداقل هر کشش ۶ ثانیه و حداکثر ۳۰ ثانیه طول بکشد . به هر حال هر قدر ورزشکاران مبتدی باشند به ۶ ثانیه و هر قدر ماهر باشند به ۳۰ ثانیه باید نزدیک شوند .همینطور هر اندازه سطح رقابتها پایین باشد کشش ها باید به ۶ ثانیه نزدیک شوند و هر قدر سطح رقابت بالا و شدید باشد کشش های نزدیک به ۳۰ ثانیه باید تجربه شود. ۶- کشش ها بهتراست ازنوع ایستا باشد نه پویا تحقیقات از آسیب رسان بودن کشش های دینامیک یا پویا در پاره ای از موارد خبر می دهد . ۷- تمرینات کششی نباید بیش از ۳۰ درصد زمان موردنیاز گرم کردن را به خود اختصاص دهند به عنوان مثال اگر فرصت گرم کردن قبل از تمرین ، یا مسابقه ۲۰ دقیقه باشد ، زمان اختصاصی به تمرینات کششی ۶ دقیقه خواهد بود . ما می دانیم که برنامه های گرم کردن صحیح شامل دویدنهای آرام به پهلو ، به پشت وجلو ، حرکات کششی ، حرکات نرمشی و حرکات اختصاصی ویژه ورزش مورد نظر است . ۸- تمرینات کششی را می توان یا قبل از برنامه دویدن آرام و یا بعد از آن استفاده نمود . پژوهشها هر دو مورد را خوب ارزیابی کرده اند ولی اجراء تمرینات کششی قبل از برنامه دویدن آرام طرفداران بیشتری در بین دانشمندان علوم ورزشی دارد . ۹- تمرینات کششی برای سنین مختلف کاربرد دارد و توصیه می شود همه گروههای سنی از این تمرینات قبل ، هنگام و بعد از تمرین استفاده کنند . به هر حال بهتر است ورزشکاران کم سن و سال از شدت های کم کششی استفاده نمایند. ب) تمرینات مقاومتی به هر نوع تمرینی که بر ماهیچه ها بار یا وزنه ای تحمیل نمایند تمرین مقاومتی می گویند بنابراین ورزشکاران چه زمانی که هالتری را روی شانه های خود بگذارند و حرکت اسکات را انجام دهند و چه بدون وزنه به تمرین شنای سوئدی بپردازند در واقع تمرین مقاومتی می کنند.
قدمت این رشته به گواهی دیوارنگاره ها و نقاشی های به جا مانده در مقبره های «کاگجوچونگ» و «مویونگ چانگ» در کره شمالی (منچوری غربی) به ۲۰ قرن پیش می رسد. همین موجب شده تا تکواندو تاریخی کهن تر از سایر ورزشهای مرسوم در شرق آسیا مانند کاراته و کونگ فو داشته باشد. مهم ترین برجسته ترین خصوصیت ورزش تکواندو این است که یک پیکار و مبارزه آزاد است و برخلاف برخی از ورزشهای رزمی و دستها و پاهای ورزشکار برای ضربه زدن کاملا” آزاد هستند. شواهد قابل اعتمادی وجود دارد که شکل امروزین تکواندو از رشته های رزمی «سوباک که در دوران حکومت سلسله گوجوریو (۳۷ ق.م تا ۶۶۸ م) در شمال کره تمرین می شده، اقتباس شده است. در این دوران اهمیت زیادی به توانائیهای جنگی داده می شد و مسابقات منظمی برگزار می شد، شامل؛ رقص با شمشیر، تیراندازی، نبرد تن به تن، مبارزه ای که در آن دو نفر با شکستن یخ روی دریاچه وارد آب سرد شده وبه مبارزه می پرداختند.» و «تکوان» در دوران پادشاهی سیلا (۵۷ م تا ۹۳۵ م) که بر بخش های جنوبی شبه جزیره کره حکم می راند نیز توجه خاصی معطوف هنرهای رزمی بود. در این حکومت سازمانی نظامی، آموزشی،اجتماعی به نام «هوارانگ دو» وجود داشت، آموزش انواع هنرهای رزمی به ویژه سوباک نیز از جمله فعالیت های این سازمان بود. اگرچه در این دوران هوارانگ دو فنون گلاویزی و ضربات دست فراوانی را وارد سوباک کرد، اما پس از آن میل چندانی به تمرین این نوع فنون در کره وجود نداشت و این رشته به شکل اولیه آن که بر مبنای ضربه زدن و جلوگیری از نزدیک شدن دشمن استوار بود، ادامه یافت. تکنیک های گلاویزی سوباک که «یوسول» نامیده می شد، بعدها با ورود بهژاپن پایه گذار ورزش «جودو» شد. تمرین هنرهای رزمی در زمان امپراتوری قدرتمند «کوریو» (۹۳۵ تا ۱۳۹۲) نیز رواج زیادی داشت، در جشن های سالانه گوناگونی که در این سلسله بر گزار می شد، علاوه بر ورزشهای رزمی به مسابقات کشتی و چوگان نیز بهای زیادی داده می شد. روی کار آمدن سلسله یی (۱۳۹۲ تا ۱۹۱۰) که مبتنی بر تفکرات ایدئالیستی، رواج بودیسم و زدودن افکارکنفوسیوس از این کشور بود، کاهش نقش نظامیان در حکومت را نیز در پی داشت. این وضعیت اگرچه از رونق هنرهای رزمی کاست، اما تکامل این فنون تا هنگام دوست دارم کره توسط ژاپن در ۱۹۱۰ ادامه داشت. در دوران حکومت استعماری ژاپن هنرهای رزمی بومی کره نیز مانند دیگر مظاهر فرهنگی این کشور با ممنوعیت مواجه شد، ژاپنی ها مدارس کاراته را در این کشور تاسیس و آموزش آن را جایگزین تکواندو کردند. آموزش هنرهای رزمی کره ای در این دوران به طور مخفیانه در مناطق کوهستانی صعب العبور توسط گروه های کوچک ادامه داشت. تکواندو هنر رزمی کره ای است که اکنون به عنوان یک ورزش مدرن درسطح جهان و یکی از ورزشهای المپیکی میباشد و این رشته دارای بیشترین تعداد ورزشکار درمیان هنرهای رزمی در سراسر دنیا است. قدمت و تاریخ آن به۵۰۰۰ سال پیش می‌رسد. می‌گویند درآن زمان، یک شاهزاده هندی روش ابتدایی مبارزه با دست خالی را ابداع کرد. ویدر روش ابداعی خود دو کار انجام داد:یکی آن‌که بر روی حرکات حیواناتمطالعاتی کرد و دیگر آن‌که هر چه هنر دفاع و حمله می‌دانست جمع‌آوری نموده وبا هم ادغام کرد. این شاهزاده هندی از روی جنگیدن حیواناتی مثل حمله عقاب بهمار, حمله مار به گربه, جنگ خرس و پلنگ، الگو گرفت و برای یافتن نقاط ضعف ونقاط قوت بدن انسان، آزمایشات زیادی انجام داد. فرد دیگری که پدر ورزشهای رزمی شناخته میشود «تامو» نام دارد که بدون شک در طول تمام تاریخ مکتوب و غیرمکتوب هنرهای رزمی, شخصیتیصاحب نام‌تر از او نمی‌توان یافت. در بین عدة زیادی که تاکنون در ارتباط باتاریخ هنرهای رزمی و شخصیت «تامو» پژوهش کرده‌اند نامهای زیادی به چشممی‌خورد. از جملة محققین صاحب نام، می‌توان «رابرت اسمیت»را نام برد. تألیفات ایشان از جامع‌ترین و معتبرترین مراجع در این خصوص است. او در کتاب «هنرهای رزمی آسیا» در مورد «تامو» می‌نویسد: «تامو» یک ایرانی بوده کهشخصیتی بزرگ و مرموز در هنرهای رزمی است. ژاپنی‌ها او را «هارما» نامیده وبرای او ارزش خاصی قائلند. به طوری که تصویر وی را در باشگاه‌های خود آویزان می‌کنند. کلمه تکواندو از سه بخش تشکیل می شود:
- 태 «تِ» = ضربه زدن بادست
- 권 «کوان»= ضربه زدن با پا
- 도 «دُ» = راه و روش
فنون تکواندو از ورزشهای سنتی تاریخ کره استخراج و پس از جنگ جهانی دوم با تلاش مستمر اساتید هنرهای رزمی کره جنوبی در قالب یک ورزش رزمی مدرن به دنیای هنرهای رزمی عرضه شده است. اگرچه این ورزش تأثیراتی از کاراته پذیرفته و شباهتهایی نیز با برخی سبک های جنوبی کونگ فو در آن به چشم می خورد، اما استیل خاص این رشته دفاعی که متکی بر ضربات پا با حداکثر قدرت است و بر حفظ فاصله فیزیکی با دشمن و طراحی فنون برای دور کردن مهاجم تاکید دارد، آن را از تمام سبک های رزمی موجود متمایز می کند. معنی واژگانی تکواندو تکواندو در لغت به معنای “طریقت ضربه زدن با دست و پا” است که ضمن نمایش قدرت، ظرافت و زیبایی را نیز نشان می‌دهد. از سویی دیگر تکواندو جدا از اهمیت ورزشی‌اش در نگاه عمومی و کلی یکی از بهترین و کامل‌ترین شیوه دفاع شخصی است که هر کسی با یاد گرفتن آن می‌تواند در شرایط ویژه و خاص از خود محافظت کند. همه حرکات این ورزش بر مبنای موقعیت دفاعی است که در مجموع فرد را در برابر حملات دشمن ایمن میکند و ضریب سلامتی را بالا می‌برد. تکواندو مدرن(تاپ تکواندو ) پس از پایان جنگ و آزادی کره ورزشهای رزمی سنتی این کشور تا حد زیادی با رشته های ژاپنی همانند کاراته، کندو و جودو آمیخته شده بود، در عین حال بسیاری از رزمی کاران کره هم با آموختن هنرهای رزمی چینی آن ها را وارد کره کرده بودند. در آن زمان بیشتر اصطلاح های «تانگ سو دو» و «کونگ سو دو» برای نام گذاری ورزشی که بعدها به تکواندو معروف شد، به کار می رفت. تلاش برای بازسازی تکواندو و بازگرداندن آن به حالت اصلی خود در نهایت منجر به تبدیل این رشته به ورزش ملی کره و محبوبترین سبک رزمی در سراسر دنیا شد:
- ۱۹۶۱ - «انجمن تا سو دو» تاسیس شد. هدف این نهاد ایجاد یگانگی در هنرهای رزمی کره ای بود.
- ۱۹۶۲ – تکواندو به عنوان یک بازی رسمی به چهل و سومین دوره بازیهای ملی کره جنوبی وارد شد.
- ۱۹۶۵ - «انجمن تا سو دو» به«انجمن تکواندو» تغییر نام داد.
- ۱۹۷۲ - «کوکی وان» تاسیس شد. این باشگاه تا امروز بالاترین مرجع فنی تکواندو بوده است.
- ۱۹۷۳ – تاسیس «فدراسیون جهانی تکواندوWTF ) » (
- ۱۹۷۳ – برگزاری نخستین دوره بازیهای جهانی این رشته در کره با شرکت ۲۰۰ ورزشکار از ۱۹ کشور. آمریکا، تایوان و مکزیک در جدول رده بندی پس از کره قرار گرفتند.
- ۱۹۷۶ – شورای بین المللی ورزشهای نظامی «سیزم» تکواندو را به عنوان یکی از بازی های خود پذیرفت.
- ۱۹۸۳ – کمیته بین المللی المپیک «فدراسیون جهانی تکواندو» را به عنوان یکی از اعضای خود اعلام کرد.
- ۱۹۸۶ – برگزاری تکواندو به عنوان یک بازی نمایشی در بازیهای آسیائی سئول.
- ۱۹۸۸ – برگزاری تکواندو به عنوان یک بازی نمایشی در المپیک سئول.
- ۱۹۹۴ – تکواندو به عنوان یک رشته رسمی در بازیهای آسیائی هیروشیما برگزار شد.
- ۲۰۰۰ - تکواندو به عنوان یک رشته رسمی در المپیک سیدنی برگزار شد.
اولین بار به صورت رسمی در اواسط دهه ۱۹۵۰ گروهی از نظامیان کره‌ای با هم تصمیم گرفتند این ورزش را که آمیزه‌ای از حرکات آزاد دست و ضربات پا است سازماندهی کنند که پس از آن به تکواندو معروف شد که به سرعت در طول ۳۰ سال اخیر به یکی از موثرترین و کاربردی‌ترین شیوه‌های دفاع شخصی بدون استفاده از سلاح سرد و گرم تبدیل شد، و امروزه بسیاری از ما به راحتی آن را در طی دوره‌های کوتاه مدت آموزشی فرامی گیریم. این ورزش در ایران، امریکا و اروپا نیز هواداران خود را دارد و در میان امریکاییها و بویژه سیاهپوستان بسیار طرفدار دارد و مانند سایر رشته‌های ورزشی در کوتاهترین زمان ممکن جای خود را درمیان آنها پیدا کرده است.امروزه بسیاری از ما به راحتی آن را در طی دوره‌های کوتاه مدت آموزشی فرا می‌گیریم. این ورزش در آسیا، آمریکا و اروپا نیز هواداران زیادی دارد و در میان آمریکایی‌ها و بویژه سیاهپوستان بسیار طرفدار دارد و در کوتاهترین زمان ممکن جای خود را درمیان آنها پیدا کرده است. در سال ۱۹۷۳ اولین دوره مسابقات قهرمانی جهان در سئول پایتخت کره برگزار گردید و در سال ۱۹۷۷ با اتفاق نظرمربیان کره، نام «پومسه» برای سبک جدید انتخاب گردید. در سال ۱۹۸۰ کمیته بین‌المللی المپیک، طی جلسه‌ای در مسکو WTF را به رسمیت شناخت و تکواندو ازسال ۱۹۹۲ به عنوان یک ورزش کامل المپیکی اعلان و رسماً وارد المپیک شد. به‌این ترتیب تکواندو به عضویت رسمی بازیهای المپیک، که مهمترین رویدادورزش دنیا است، درآمد. تکواندو تنها ورزش رزمی است که به دلیل برخورداری ازاصول و قوانین دقیق و علمی، سطح بالای تکنیک و رعایت اصول ایمنی، در مدتکوتاه رشدی عظیم داشته و به عنوان ورزش رسمی و ثابت المپیک پذیرفته شدهاست.در شناساندن و ارائه تکواندو نوین از زحمات و تلاش‌های ژنرال «چوی هونگ هی» نمی‌توان به‌سادگی گذشت. در سال۱۹۶۵ انجمن تکواندو کره و درسال ۱۹۶۶ فدراسیون بین‌المللی تکواندو ITF در کره تاسیس شد و در سال ۱۹۷۳فدراسیون جهانی تکواندو WTF با حمایت دولت کرهجنوبی تاسیس شد. این دو سازمانهمواره در رقابتی تنگاتنگ با یکدیگر بوده و سعی در جذب هرچه بیشتر و کسبحمایت بین‌المللی دارند. هر دو فدراسیون بر فلسفه، اصول و فرم‌ها اهمیتمی‌دهند. WTF اهمیت زیادی برای مبارزه و مسابقه قائل است وITFبر جنبه‌هایاخلاقی و فلسفی این ورزش تأکید دارد.در دوران دوست دارم کره توسط ژاپنی‌ها در سال‌های ۱۹۴۵ میلادی، طبق دستوردولت این کشور، تمرین هر نوع ورزش مبارزاتی در کره ممنوع گردید و تنها کاراتهبه‌عنوان ورزش مجاز به ژاپنی‌ها تدریس میشد. پس از آزادی کره از دوست دارم ژاپنکه ۳۶ سال طول کشید, درهای بسته شده بر روی ورزشهای رزمی گشوده شد. سرانجامدر سال ۱۹۵۵ انجمنی به‌نام «ته سودو» مرکب از استادان, تاریخ‌دانان وباستان‌شناسان کره‌ای تشکیل شده و مأمور احیای هنر رزمی تکیون گردیدند و نام «تکواندو» بر این هنر رزمی انتخاب کردند. این نام بسیار پرمعنا، نگهدارندههنر قدیمی «تکیون» گردید. در سی‌ام نوامبر سال ۱۹۷۲ «کوکی وون» مرکز جهانیتکواندو, ساخته شد. «کوکی وون» مرکز جهانی تکواندو، بر روی تپه‌ای در محله «یونگ دونگ» سئول، مرکز کره جنوبی واقع شده است. در واقع ستاد مرکزیفعالیت‌های فنّی تکواندو در جهان است. امکانات و ابزار لازم برای گسترشتکواندو در زمینه تربیت مسابقات و حتی تمرینات را در سطح بین‌المللی، به‌صورترهنمود و مشورت در اختیار علاقمندان می‌دهد. «کوکی وون» در دنیا منحصر به‌فردبوده و مرکز تصمیم‌گیری‌های مهم و اساسی در تکواندو است. تمام دگرگونی‌ها, تغییر و تحول در مقررات و جابجایی از این مرکز به جهان اعلام میشود. حتیاتخاذ تصمیم برای اعزام مربیان از کره به کشورهای دیگر از این مرکز صورتمی‌گیرد.«ماتسوتا تسواویاما» بنیان‌گذار سبک «کیوکوشین کاراته» که خود نیز اصالت کره‌ای دارد, «هورانگ دو» را پیشکسوت ورزشی «کندو» یعنی ورزش سامورایی‌های ژاپنی میداند واین دلیل محکم است برای اینکه درآن سال‌ها, هنرهای رزمی از کره به ژاپن رفتهاست.تکواندو فن دفاع از خود است که قدمت آن به سن بشر می‌رسد. آثارباستانی, نوشته‌ها و نقاشی‌های حک شده بر روی سنگ‌ها و غارهای دوره‌هایپادشاهی «سیلا» و «کوریو» که قدمت آن به ۳۷ سال قبل از میلاد می‌رسد، حکایتاز وجود این ورزش رزمی در آن زمان مینماید که «هوارانگ دو» نامیده میشد. این نام پس از طی سالیان متمادی به «سوباک دو» و سپس به «سوباک جی» و بعداًبه «تای‌کی‌یون» و «تکیون» تغییر نام داد. این هنر رزمی ضمن اینکه درکشورکرهرواج بیشتری یافت، در سایرکشورها مانند چین و ژاپن رخنه کرد. تکواندو یک هنر رزمی کره ای و یکی از ورزشهای المپیکی است. این رشته دارای بیشترین تعداد ورزشکار درمیان هنرهای رزمی در سراسر دنیا ست. فنون تکواندو از ورزشهای سنتی تاریخ کره استخراج و پس از جنگ جهانی دوم با تلاش مستمر اساتید هنرهای رزمی کره جنوبی در قالب یک ورزش رزمی مدرن به دنیای هنرهای رزمی عرضه شده است. اگرچه این ورزش تأثیراتی از کاراته پذیرفته و شباهتهایی نیز با برخی سبک های جنوبی کونگ فو در آن به چشم می خورد، اما استیل خاص این رشته دفاعی که متکی بر ضربات پا با حداکثر قدرت است و بر حفظ فاصله فیزیکی با دشمن و طراحی فنون برای دور کردن مهاجم تاکید دارد، آن را از تمام سبک های رزمی موجود متمایز می کند. قدمت این رشته به گواهی دیوارنگاره ها و نقاشی های به جا مانده در مقبره های «کاگجوچونگ» و «مویونگ چانگ» در کره شمالی (منچوری غربی) به ۲۰ قرن پیش می رسد.- دریکی از این تصاویر مردی در حال اجرای یک فن دفاع با دست ترسیم شده که کاملاً مشابه ضربه اول گول ماگی (دفاع بالا) در تکواندو است.- همین موجب شده تا تکواندو تاریخی کهن تر از سایر ورزشهای مرسوم در شرق آسیا مانند کاراته و کونگ فو داشته باشد. شواهد قابل اعتمادی وجود دارد که شکل امروزین تکواندو از رشته های رزمی «سوباک» و «تکوان» که در دوران حکومت سلسله گوجوریو (۳۷ ق.م تا ۶۶۸ م) در شمال کره تمرین می شده، اقتباس شده است. در این دوران اهمیت زیادی به توانائیهای جنگی داده می شد و مسابقات منظمی برگزار می شد، شامل؛ رقص با شمشیر، تیراندازی، نبرد تن به تن، مبارزه ای که در آن دو نفر با شکستن یخ روی دریاچه وارد آب سرد شده وبه مبارزه می پرداختند. در دوران پادشاهی سیلا (۵۷ م تا ۹۳۵ م) که بر بخش های جنوبی شبه جزیره کره حکم می راند نیز توجه خاصی معطوف هنرهای رزمی بود. در این حکومت سازمانی نظامی، آموزشی،اجتماعی به نام «هوارانگ دو» وجود داشت، آموزش انواع هنرهای رزمی به ویژه سوباک نیز از جمله فعالیت های این سازمان بود. اگرچه در این دوران هوارانگ دو فنون گلاویزی و ضربات دست فراوانی را وارد سوباک کرد، اما پس از آن میل چندانی به تمرین این نوع فنون در کره وجود نداشت و این رشته به شکل اولیه آن که بر مبنای ضربه زدن و جلوگیری از نزدیک شدن دشمن استوار بود، ادامه یافت. تکنیک های گلاویزی سوباک که «یوسول» نامیده می شد، بعدها با ورود به ژاپن پایه گذار ورزش «جودو» شد. تمرین هنرهای رزمی در زمان امپراتوری قدرتمند «کوریو» (۹۳۵ تا ۱۳۹۲) نیز رواج زیادی داشت، در جشن های سالانه گوناگونی که در این سلسله بر گزار می شد، علاوه بر ورزشهای رزمی به مسابقات کشتی و چوگان نیز بهای زیادی داده می شد. روی کار آمدن سلسله یی (۱۳۹۲ تا۱۹۱۰) که مبتنی بر تفکرات ایدئالیستی، رواج بودیسم و زدودن افکار کنفوسیوس از این کشور بود، کاهش نقش نظامیان در حکومت را نیز در پی داشت. این وضعیت اگرچه از رونق هنرهای رزمی کاست، اما تکامل این فنون تا هنگام دوست دارم کره توسط ژاپن در ۱۹۱۰ ادامه داشت. در دوران حکومت استعماری ژاپن هنرهای رزمی بومی کره نیز مانند دیگر مظاهر فرهنگی این کشور با ممنوعیت مواجه شد، ژاپنی ها مدارس کاراته را در این کشور تأسیس و آموزش آن را جایگزین تکواندو کردند. این ورزش در ایران، امریکا و اروپا نیز هواداران خود را دارد و در میان امریکاییها و بویژه سیاهپوستان بسیار طرفدار دارد و مانند سایر رشته‌های ورزشی در کوتاهترین زمان ممکن جای خود را درمیان آنها پیدا کرده است. روایتی دیگر تکواندو ورزشی است که منشاُ ومبداُشکل گیری آن کشورکره جنوبی (ایالت منچوری سابق) میباشد . این کشوردرمیان کشورهای چین وژاپن قرارگرفته وازنظر سوق الجیشی دارای موقعیت خاصی بود که همواره برسرتصاحب آن مابین این کشورها درگیری شدیدصورت میپذیرفت ومردم کره با حس میهن پرستی همواره برای استقلال کشورخودباهر وسیله ممکن به دفاع از تجاوز ، تجاوزگران به سرزمین خود می پرداختند که یکی از بهترین روشهای دفاعی آنان استفاده ازفنون تکواندو بودکه درآن برهه اززمان با نامهای هوارانگ دو –تکیون و…… نامیده می شد . پس از اتحادقومهای مختلف برعلیه تجاوزگران وپیروزی آنان درجنگ وتشکیل یک حکومت واحد درکشور نام کشور ازمنچوری بنام کره که این نام الهام گرفته شده ازقوم کوریو که هسته مرکزی اتحاد اقوام کره بود گرفته شده بود ،تغییر پیدا نمود. درهمین زمان نیز ورزش رزمی کره بنام تکواندوثبت گردید( ۱۵ آگوست ۱۹۴۵ میلادی ) ومسئولان آن ضمن تدوین قوانین ومقررات آموزشی واداری این ورزش درکره شروع به فعالیت جهت گسترش آن دردیگرکشورهای جهان شدند ونتیجه آن پس ازگذشت حدود شصت سال تلاش مستمر،حضورورزش تکواندوبعنوان یک ورزش مدرن امروزی دربزرگترین میادین ورزشی جهان اعم ازتورنمنت های بین المللی – قهرمانی قاره ای (آسیا – اقیانوسیه – اروپا – آمریکا – آفریقا ) قهرمانی جام جهانی – قهرمانی جهان (ازسال ۱۹۷۳)وازسال ۲۰۰۰ نیزبعنوان یک رشته رزمی رسمی وازبزرگترین ومعتبرترین میادین ورزشی جهان یعنی المپیک گردید که دراین اولین المپیک (سال ۲۰۰۰) کشور عزیزمان ایران با دوسهمیه بازیکن منتخب شده ازسوی فدراسیون جهانی بنام هادی ساعی ومجید افلاکی وسرمربی تیمهای ملی حسن ذوالقدری شرکت نموده ودروزن پنجم هادی ساعی با تمام مشکلات سیاسی واداری موجود که اثرگذار درنتابج مسابقات بین المللی میباشدموفق به کسب یک مدال برنز ارزشمندازالمپیک گردید . درسال ۱۳۴۹ (مطابق ۱۹۷۰ میلادی )با مطالعاتی که درسیستم نظامی کشورجهت تقویت وتربیت نیروهای تخصصی وویژه ارتش انجام گردید تکواندو با توجه به مهارت خاص فیزیکی وچابکی وکاربردهای فنی آن مورد توجه مسئولان وقت قرار گرفته وبعنوان یک درس اصلی آموزشی نیروهای ویژه چترباز (تیپ نوحه ) تعیین گردید .جهت آموزش آن نیزاساتید این ورزش (کیم سورین – کیم یانگ هونگ )ازکشورکره دعوت شده واین اساتید آموزش فشرده وسخت آنرا درپرسنل منتخب نیروهای مخصوص شروع نمودند که پس از اتمام این دوره فارغ التحصیلان آن اساتیدوپیشکسوتان حاضر: استادمحمداسماعیل آذرپاد – استاد داودارجمند – استاد کاظم رضایی – استادسلیمان علی نسب – استاد شیراسب واستادان زنده یاد، شادروان حسن زرشکی – شادروان قاسم نقیب زاده – شادروان منصور فکوری ودیگر فارغ التحصیلان بودند واز سال ۱۳۵۰ توسط همین اساتید آموزش آن درباشگاههای تهران دخانیات – کیان – نیکنام و……… به میان ورزشکاران علاقه مند به ورزشهای رزمی برده شد وپس ازحدود بیست وسه سال آموزش وتلاش حاصل آن تعداد کثیری مربی وداور وقهرمان توسط این اساتید وشاگردان اولیه وثانویه آنان درسراسرکشورمیباشد . فدراسیون تکواندو ازسال ۱۳۶۳ مستقلاً به ریاست آقای سیدمصطفی صفوی تشکیل یافته وپس از تکمیل بافت اداری وتشکیلاتی ، بمنظور یکپارچگی در امرآموزش ازیکی از اساتید کره بنام شین چال کانگ دعوت بعمل آورده ونسبت به برگزاری کلاس آموزش مربیگری رسمی اقدام نمود . این استاد چندسال نیز رهبری تیمهای ملی را بعهده گرفت واکنون بعنوان رئیس کمیته فنی فدراسیون با فدراسیون همکاری مینماید وهرساله نیز سمیناربین المللی هماهنگی مربیان کشور را برگزار وآزمون بین المللی درجات کمربند را برعهده داردکه خدمات این استاد به تکواندوکاران ایران کاملاً مشهود میباشد. درسال ۱۳۶۹ پس ازآقای صفوی ریاست فدراسیون بعهدة آقای محمد قمی نماینده محترم مجلس سپرده شدودرسال ۱۳۷۳ نیز مجدداً آقای صفوی بریاست فدراسیون رسیده که بعد ازایشان درسال ۱۳۷۵ آقای مختار کلانتری عهده دار ریاست فدراسیون گردیدند که درتمامی این دورانها موفقیت های بیشماری درتمامی ابعاد بخصوص مسابقات قهرمانی بین المللی وتورنمنت های معتبر تیم ملی گردید وازسال ۱۳۷۹ پس ازتغییرات درروش انتصابی رؤسای فدراسیونها وهیئتها درسازمان تربیت بدنی وتبدیل آن به سیستم انتخابی وتدوین آئین نامه آن ازسال ۱۳۷۹ آقای سیدمحمدپولادگربا اخذ۳۸ راُی از۴۱ راُی قانونی بریاست فدراسیون انتخاب ومشغول به فعالیت گردیده وبا همکاری وبکارگیری اساتید خوب کشور دربرنامه ریزی های صحیح ومورد نیاز وبا استفاده ازامکانات وپشتیبانی های سازمان تربیت بدنی در زمینه اخذ مقامهای قهرمانی ونائب قهرمانی جهان ومقامهای مکتسبه دردیگر میادین بین المللی وهمچنین تربیت مربیان وداوران بین المللی جایگاه خاصی را نزدکشورهای دیگربدست آورده است. تکواندو درایران درحال حاضر یکی از بهترین ورزشهای مورد نظر خانواده ها وتمام جامعه گردیده ویکی از ورزشهای طراز اول سازمان تربیت بدنی ازنظراداری وتشکیلاتی فدراسیون وهیئتهای استانها وازورزشهائی میباشد که ازنظر کسب مدالهای رنگین طلایی ونقره ای وبرنز ازمیادین مهم قهرمانی جهانی – جام جهانی – تورنمنت های بین المللی دررده های سنی نوجوانان جوانان بزرگسالان ومقامهای نخست ونایب قهرمانی ورده بندی های تیمی درجهان مورد توجه خاص مسئولان ورزشی ومسئولان سیاسی کشور میباشد . آموزش تکواندو از بدو شروع درایران (۱۳۵۰ ) تا به امروز مبتنی برآخرین اصول وسیستم جهانی بوده ودرطول سالیان با استفاده ازتجارب بین المللی وکشوری هرساله نسبت به بهبود روشهای آموزشی تلاش نموده است وامروز شاهد آن هستیم که آخرین متدهای آموزشی اعم از مربیگری – داوری – مبارزه درکشور مبتنی بر اصول انسان سازی متعادل براساس احکام اسلامی آموزش داده میشود وفدراسیون بعنوان منبع رسمی وقانونی درکشور وهیئتها ی استانها بعنوان نمایندگان فدراسیون کلیه امور این رشته ورزش را تحت پوشش قرار داده اند ووجود همین قوانین ومقررات ورعایت ونظارت برروند حرکتی واجرایی آن توسط مسئولان مربوطه حاصلش اخذ تجارب واصلاح وبهبود روشها میباشد که نتیجه آن پیروزی قهرمانان ارزشمند تیم های ملی درمیادین مسابقات مختلف اعم از قهرمانی کشورولیگ کشوری ولیگ استان – درکلیه رده های سنی وبه اهتزاز درآوردن پرچم وترنم سرود کشورمان درکلیه میادین مسابقات بین المللی میباشیم واین پیشرفت چنان مورد توجه کشورهای دیگر قرار گرفته است که اساتیدی ازکشوربرای آموزش با درخواست رسمی فدراسیونهای کشورهای مختلف به آن کشورها اعزام گریده اند وازقهرمانان تیمهای ملی کشورهم برای کسب تجربه دعوت بعمل میآورند.(مرتضی کریمی درلبنان –اصغررحیمی درکشورکویت – رضا مهماندوست درچین تایپه –حسن زاهدی کشوربلغارستان)
از مهمترین مشکلات در جریان ورزش که غیر قابل اجتناب می باشد، آسیب ها و صدمات ناشی از ورزش بر روی ورزشکاران است. بدون شک ورزشکاران و مربیان تمام رشته های ورزشی در پی یافتن راه حلی برای جلوگیری از بروز اینگونه عوامل خطر زا هستند. اریک.د زمپر و ویلی پیتر در تحقیق خود در سال ۱۹۹۴ با عنوان میزان آسیب های نخاعی در ورزشکاران تکواندوکار بیان کرده اند که در بین سال های ۱۹۸۸ تا ۱۹۹۰ در مسابقاتی که در امریکا انجام شده است از بین ۸۰۲ آسیب ثبت شده تعداد ۲۹۲ آسیب آن به گونه ای بوده است که ورزشکار دیگر نتوانسته به مسابقات آن روز ادامه دهد(۴۶)..سوال تحقیق : میزان شیوع صدمات وارده در مردان تکواندوکار نخبه کشور چگونه است؟هدف کلی: هدف کلی تحقیق تعیین میزان شیوع وقوع صدمات وارده در مردان تکواندو کار نخبه کشوراست. روش انجام تحقیق: این تحقیق با عنوان بررسی میزان شیوع آسیب ها در مردان تکواندوکار نخبه کشور بصورت زمینه یابی از نوع علی یا پس از وقوع انجام گرفته و به منظور گردآوری اطلاعات، از پرسشنامه بسته و یک سوال باز جهت اطمینان بیشتر در مورد صدمات رخ داده استفاده شده است.جامعه آماری:جامعه آماری تحقیق حاضر مردان تکواندوکار نخبه کشور در محدوده سنی ۱۸ تا ۳۹ سال است که در بالاترین سطح مسابقات کشور یعنی لیگ برتر کشور در سال ۱۳۸۶ مشغول به فعالیت می باشند نمونه و شیوه نمونه گیری: تعداد جامعه آماری ۱۶۰ نفر بوده است که تعداد ۷۰ نفر آنها شرایط مورد نظر تحقیق را داشته اند. ابزار اندازه
نظرات شما عزیزان: